Als een Jules Verne in een duikboot het betoverende rif verkennen, als een Elijah Wood met dolfijnen rondflipperen in azuurblauwe lagunes, als een Sylvie Meis urenlang shoppen in een kosmopolitische stad, als een Dries Roelvink je huid laten bruinen op oogverblindende stranden, als een Joeri Gagarin aan boord stappen van een futuristisch ruimteschip (nabije toekomst), et cetera. De lijst van mogelijkheden op Curaçao lijkt schier oneindig. En… als een David Attenborough verwonderd raken door de natuur? Jazeker!
Liefhebbers van plantjes en diertjes die het tropische eiland weten te vinden, zullen niet snel teleurgesteld dit land van het Koninkrijk der Nederlanden verlaten. In de zee die Curaçao omspoelt leven honderden verschillende rifvissen en staat het bovendien bol van fraai gevormd koraal. Ook de Nico de Hanen en Hans Dorrestijnen onder ons komen prima aan hun trekken op het middelste ABC-eiland. Het vogelrijk heeft namelijk haar grootste én kleinste representanten permanent op Curaçao gestationeerd. Kolossale struisvogels leggen op de farm anderhalf-kilogram-wegende-eieren en piepkleine kolibries zwermen als bijen rond kleurrijke bloementuinen, om ze vakkundig te beroven van al hun nectar. Curaçao heeft zelfs voor zoogdierliefhebbers een uniek dier te bieden. Een hertje!
Een hertje? Moeten we voor hertjes niet op de Veluwe zijn? Nou en of! Ieder jaar worden er talloze busreizen georganiseerd naar Neerlands grootste aaneengesloten natuurgebied om daar naar het bronstgedrag van edelherten te koekeloeren. Keurige dames en heren in nette pakken, die onder het genot van een hapje en drankje door een kijkertje turen en dan zien hoe de bokken met veel geweld de geweien kruisen om toegang te verschaffen tot de hindes. De Oostvaardersplassen zijn de enige andere locatie waar, het grootste in het wild levende zoogdier van Nederland te spotten valt.
Deze beesten kunnen namelijk een gewicht bereiken van meer dan tweehonderdvijftig kilogram en om dit soort grote dieren te herbergen is derhalve veel ruimte noodzakelijk. Reeën wegen tien keer minder en kunnen zich daarom handhaven in alle Nederlandse provincies. Het damhert is het derde hert dat in de vrije natuur van Nederland te bewonderen valt. Van origine komen ze alleen op de Veluwe voor, maar doordat er regelmatig exemplaren ontsnappen uit hertenkampen en kinderboerderijen komen tegenwoordig kleine groepjes in het hele land voor.
Maar er leven dus ook wilde herten op Curaçao! Hoe zijn ze daar in hemelsnaam terecht gekomen? De beesten zijn in de pré-Columbus tijdperk door de indianen mee naar het eiland gesleept. Achtduizend jaar geleden zwierven de indianen van het vaste land van Amerika uit over de toen nog onbewoonde eilanden van de Caribische archipel.
De Arawak-indianen – die met hun uitgeholde boomstammen de tachtig kilometer overbrugde die tussen het vaste land van Zuid-Amerika en Curaçao ligt – hadden waarschijnlijk geen zin om iedere dag tandbaarzen en kroonslakken op de bbq te kieperen. Verandering van spijs doet eten, dus zij namen verschillende zoogdierensoorten mee aan boord richting het beloofde ei(land). Eén van de dierensoorten die ze meenamen waren hertjes: het witstaarthertje. Deze kleine herkauwers kwamen volop voor op de het vaste land, maar nog niet op de eilanden. Als een witstaarthertje vlucht komt de witte vlek zichtbaar die normaal onder de staart verborgen zit. Vandaar de naam. Handig voor het kalf als hij zijn moeder wil volgen. Sommige exemplaren ontsnapten aan het spit en vluchtten de vrije natuur in, om zich daar uiteindelijk succesvol te handhaven.
Curaçao is het enige eiland binnen de Caribische regio dat zo’n groot zoogdier binnen haar eilandsgrenzen heeft. Dat is heel bijzonder. Van de duizend Caribische eilanden is Curaçao derhalve het enige eiland dat gezegend is met een hertje. Maar de omstandigheden op Curaçao zijn anders dan op vaste land van Zuid-Amerika. Om te kunnen overleven heeft het hertje alle wetten van Darwin uit de kast getrokken. Aanpassen dus! Zo leeft het witstaarthertje op Curaçao solitair (alle overige witstaatherten zijn groepsdieren) en is het bovendien een stuk kleiner zijn wapenbroeders waaruit hij geëvolueerd is. Uiteindelijk is het Curaçaos witstaarthert een unieke ondersoort geworden.
Op de Veluwe nestel je jezelf comfortabel op één van de observatieplaatsen die het park rijk is en de garantie dat je edelherten spot is vrijwel honderd procent. Op Curaçao is de situatie anders. Er worden speciale deer-spot-tours georganiseerd, maar de hoefdiertjes zijn extreem schuw en laten zich alleen zien vroeg in de ochtend en laat in de middag als de zon de meeste kracht heeft verloren. De meeste kans om oog in oog te komen met deze unieke hertensoort is bij de zoetwaterbronnen waar zij hun dorst trachten te laven. De totale populatie hertjes wordt geschat op zo’n tweehonderd individuen. Maar door de tomeloze expansiedrift van de mens wordt de natuurlijke habitat van de hertjes steeds meer onder druk te liggen.
Wereldwijd zijn er meer dan vijftig hertensoorten beschreven: ze zijn er in allerlei soorten en maten. Toen Walt Disney zeventig jaar geleden een film wilde maken over een lief hertje, namen ze het witstaarthertje als model: Bambi heeft daardoor ook een wit staartje. In de film heeft Bambi een vriendje: Stampertje. Nu wil het toeval dat er ook een endemische konijnensoort op het eiland voorkomt: het Curaçaos konijn. En het verhaal neemt een nog bizardere wending. Oók deze knager heeft namelijk een witte staart die als hij omhoog steekt als hij wegrent. De oorsprong van het konijn is hetzelfde als van het hertje. Duizenden jaren geleden werden ze meegenomen door de indianen – waarschijnlijk hadden de oorspronkelijke bewoners van Curaçao óók geen zin om iedere dag hertenbiefstuk op het dinerbord te treffen – en uiteindelijk zijn ze geëvolueerd tot een unieke konijnen ondersoort!
Meer info over de dieren op Curaçao.
Overzicht leukste columns over Curaçao.