De spreekwoorden 'oost west, thuis best' en 'zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens' worden door zeeschildpadden vrij letterlijk genomen. Zeeschildpadden torsen namelijk de ganse dag hun eigen huisje mee in de vorm van hun schild. Dit optrekje is zwaar beveiligd en mag je met een gerust hart een bunker noemen; een granaatharde vestiging met daarin slechts zes kleine gaten. Uitsparingen waardoor de zwempoten, staart en kop naar buiten uitsteken en hun taak kunnen vervullen. De voorpoten van zeeschildpadden zijn tot flippers omgebouwd en kunnen het dier tot een snelheid van meer dan dertig kilometer per uur opstuwen, waarbij de achterpoten als roer dienen.
Zeeschildpad
Gebruikt een krokodil zijn staart nog als een peddel, bij een zeeschildpad heeft de staart geen echte functie meer. Het nut van een kop hoeft verder geen betoog. Zo vormt hij de behuizing van de zintuigen, die op hun beurt een belangrijke functie vervullen bij het tijdig onderkennen van gevaar. Want als er onverhoopt onheil dreigt, trekt de zeeschildpad in een razendsnelle flits al zijn kwetsbare lichaamsuiteinden weer veilig terug binnen zijn gepantserde woning. Vanaf dat moment moet je van zeer goede huize komen om dit bastionnetje te kunnen kraken.
Volwassen zeeschildpadden hebben derhalve bijna geen natuurlijke vijanden. Alleen als haaien ten tonele verschijnen weet de zeeschildpad dat zijn dagen geteld zijn. Want al mag zijn harnas nog zo dik zijn, als bijvoorbeeld een witte haai zijn tanden erin zet, komt er een kracht van 1.800 kilogram vrij waardoor het onfortuinlijke zeereptiel compleet verpulverd wordt. Witte haaien laten zich gelukkig in de wateren die Curaçao omspoelt niet zien. Alhoewel. In 1952 zette een mensenhaai het Caribische eiland urenlang flink op stelten, maar dat is inmiddels dus al meer dan zestig jaar geleden. In dat opzicht hebben de zeeschildpadden van Curaçao niets te vrezen. Helaas moeten de zeeschildpadden wel peentjes zweten voor een ander gevaarlijk wezen, namelijk de mens!
Vierhonderd jaar geleden flipperen er meer dan honderd miljoen zeeschildpadden rond in de Caribische archipel en vielen ze alleen ten prooi aan de daar wonende en bij tijde en wijle hongerige indianen, maar sinds Columbus het werelddeel in de West ontdekte, is het snel bergafwaarts gegaan met de aantallen zeeschildpadden. De Europese kolonisten hebben de achterliggende eeuwen namelijk een ongekende jacht op de majestueuze zeeschildpadden ontketend, waardoor de oorspronkelijke populatie met maar liefst negenennegentig procent is gedecimeerd tot de slechts dertigduizend exemplaren die er heden ten dage nog rondzwemmen.
Weliswaar is de jacht op zeeschildpadden al lang verboden in de Caribische regio, legio andere gevaren doemen op voor de dieren: stroperij, botsingen met schepen, kustontwikkeling, klimaatverandering en watervervuiling zijn daar een paar voorbeelden van, maar de lijst van gevaren is schier oneindig. Gelukkig laat men op Curaçao de zeeschildpadden met rust en probeert men zoveel mogelijk data te verzamelen van de in het water rondzwemmende dieren en van de exemplaren die aan de Curaçaose stranden hun eitjes afzetten. Met deze gegevens wordt geprobeerd om de zeeschildpadden in de toekomst nog beter te kunnen beschermen. Deze aanpak begint zo zoetjes aan zijn vruchten af te werpen. Zo voltrok zich in 2013 iets buitengewoons op het eiland aangaande de zeeschildpadden.
Een karetschildpad koos het strand van Lagun, in het noordwesten van Curaçao, uit om haar eitjes te leggen. Dit was om twee redenen zeer bijzonder. Op de eerste plaats komen karetschildpadden maar heel zelden aan land op Curaçao om voor nageslacht te zorgen. Daarnaast betrof het hier een gigantisch exemplaar: het beest had een lengte van meer dan één meter, slechts enkele centimeters onder het wereldrecord.
Meer info over dieren op Curaçao.
Overzicht leukste columns over Curaçao.